Onlangs naar de crematie geweest van de man van een vriendin…
Toen we vanaf de parkeerplaats naar het crematorium liepen.. voelde ik hem al bij me…er hing een sfeer van innerlijke rust, vrede en liefde om hem heen…
Tijdens de afscheidsdienst…begon hij tegen mij te praten…we begonnen een gesprek….waarin hij duidelijk maakte..blij te zijn en opgelucht….en zich bevrijdt te voelen….ik vroeg waarom hij zich bij mij melde….want ik kende de man niet persoonlijk en zijn vrouw als enige van de aanwezigen… daarbij had ik haar niet eerder in levende lijve ontmoet…..hij vertelde me dat ik één van de aanwegen was bij wie hij gehoor vondt, de meeste mensen stonden er niet voor open zei hij… het gekke was dat hij “boven” aan dansen was met anderen….zijn bevrijding in blijheid en opgetogenheid vierend….en er “beneden” soms droevige muziek gedraaid werd…en er begrijpelijk verdriet was…
Hij bleek te kunnen dansen op het langzame ritme van de gedraaide muziek..zwierig en langzaam… Het was een wonderlijk contrast…. Hij vertelde me blij te zijn met onze aanwezigheid (ik was er met een vriend) en bedankte ons hartelijk…voor onze aanwezigheid…
