In de dood…ons grootste geschenk…vinden we onszelf terug…in wie we werkelijk zijn….liefde…licht…sprankeling…
In dit leven zijn we vaak ver verwijderd geraakt van onze ziel…dit vaak in tegenstelling tot babies en kinderen… en ver afgeraakt van licht en liefde….van onze puurheid…
De wereld, die onze spiegel is, laat ons dit onontkoombaar zien….
De dood brengt ons onvermijdelijk Thuis 
…
Het sterven aan jezelf….aan wie je denkt te zijn…aan wat je daarin nog voor waar wilt houden… brengt ons in dit leven al Thuis en op zielsnivo…
Het vraagt alles in jezelf onder ogen te zien en te doorvoelen…alles…
Zodat je er nietsontziend en radicaal van kunt onthechten… Voor de meesten van ons is dit te veel gevraagd. Ik loop dit pad tot het ophoudt en zie wat het me brengt…
“DEATH
is the greatest teacher of all.
Greater than all human philosophies.
Truer than any religion.
Death strips away the lies, the pretence.
Death makes a mockery of our resentment.
It burns our greed, grudges and grievances.
Death invites us to be utterly present.
To let go.
To forgive.
To meet, without history.
Death makes it plain that only love matters.
That only love makes life worth living.
And all else is dust.
Death is a ruthless portal.
Worldly riches are powerless against it.
Hatred cannot survive it.
Only love can pass through it.
We return to our True Nature.
The cycle is complete.”
– Jeff Foster
