Een lieve vriendin vroeg me laatst of ik me nog eens met haar moeder wou verbinden..
Dit had ik eerder gedaan waarbij ik…hoewel er geen naam of een foto van haar was…een indrukwekkend oud gerimpeld gezicht met diepliggende bruine ogen vol pijn, lijden, onmacht, gemis en een intens verdriet voor mijn geestesoog zag opdoemen… ook was er bij haar een diepe wijsheid van innerlijk weten…
Er was een grote ruimte als een grote vlakte zichtbaar om haar heen… waarin helderweten en helderzien sterk naar voren kwamen….
Ze was volledig alleen…pijnlijk alleen…in deze grote ruimte…Bijna of zij het was die aan de straatkant had gelegen…
Het was een intense en verdrietig makende ervaring destijds… De herinnering eraan is voor mij nog steeds heel levendig…
Toen ik me recent weer met haar verbond en haar vroeg of ze iets tegen mijn vriendin wou zeggen, voelde ik een overweldigend gevoel van vreugde, dankbaarheid en respect…met daarbij een beeld van rozenblaadjes die voor een klein altaar (symbolisch voor de dochter) waren gestrooid…met daarbij de moeder die, in diepe buiging tot op de grond, een namaste-gebaar maakte..
Het voelde of ze heel blij was met het herstelde contact…en of ze haar dochter vanuit diepe liefde en respect een eerbetoon bracht… Ze liet me ook voelen in haar buiging dat ze oprecht spijt had van haar keuzes destijds (mijn vriendin is als driejarige bijnadood aan de kant van de weg gevonden door iemand van het Leger des Heils en naar een weeshuis gebracht) en dat ze daar haar hele leven onder geleden had… Ze ging er letterlijk voor door het stof…
De cirkel tussen moeder en dochter werd rond gemaakt op dat moment… met een grote mate van onderlinge herkenning en liefdevolle verbondenheid daarin…
Het werd me duidelijk dat de moeder haar dochter gidste en steeds bij haar was..
Hoewel zij (de moeder) niet met woorden met me sprak waren de beeldtaal en de taal van emoties en gevoelens die ze overbracht veelzeggend en veelbetekenend….
