Met de vogels mee naar Huis…
Een tijd geleden las ik een deel van het boek “Stemmen van de ziel” waarin de schrijver Hans Siepel zijn ervaringen beschrijft met zijn dementerende moeder en haar heengaan. Tijdens het lezen verbond ik mij als vanzelf met haar… Tot ik het boek om voor mij nú onbekende redenen ter zijde heb gelegd. Ze gaf toen aan pas weer contact met mij te willen als ik het helemaal gelezen had… Ik begrijp nu waarom: ze wou zich door mij gezien en erkend weten…
Kortgeleden kreeg ik onverwacht en tot mijn verbazing een mail van Hans Siepel…hij had mijn blog hierover op mijn website gelezen…en wilde weten hoe het verder was gegaan na het verder lezen van zijn boek in het contact met zijn moeder.. Ik antwoordde hem dat ik zijn mail als een uitnodiging opvatte om het boek nu wel uit te lezen… Zo gezegd..zo gedaan…
Dit schreef ik als reactie op zijn mail…
“Hallo Hans,
Dankjewel voor jouw mail. Een betere uitnodiging om dit boek nu echt uit te gaan lezen, had ik niet kunnen krijgen. Want in een eerdere fase had ik het niet uitgelezen en ter zijde gelegd. Inmiddels heb ik door jouw mail het boek wel uitgelezen. En begrijp ik nu beter waarom ze dat eerst wou voor er verder contact kon zijn: ze wou dat ik haar volledig zag in haar persoonlijkheid en in haar ziel…ze wou erkenning daarvoor. Dat begrijp ik nu beter…en dat alles om erkenning draaide…van zichzelf, van haar trauma’s, naar haar man toe… Zo belangrijk om gezien en erkend te worden…
Toen ik met haar verbond na lezing…was er vooral stilte…leegte…vrede…een gevoel of ze er ook nauwelijks meer was… Ze legde me uit dat ze naar Huis wou, opnieuw geboren wou en zou worden.. Dat daarvoor allerlei obstakels moesten worden opgelost…. Het bijzondere van dementie is vaak dat de afweer verdwijnt en er allerlei trauma’s aan het licht komen die vragen om begrip en heling… een transformatie… In mijn beleving en ervaring is het bij mensen die “verdwenen” zijn zoals bij dementie of waar het contact bijvoorbeeld bij ernstige verstandelijke problemen erg moeilijk is, vaak wel mogelijk om op zielsnivo contact te maken. Dat kan niet vanuit het ego en wel vanuit hart en ziel…met een leeg hoofd…lichaam…hart…vanuit luisteren in stilte zonder oordeel of verwachtingen.. Zo was de oma van mijn ex een grote aanpasser in haar leven… toen ze dement werd, ging ze ongeremd schelden en mopperen op haar man.. eindelijk kwam er uit wat eruit moest en wat gezien en geheeld mocht worden.
Toen ik me met haar verbond vlak na haar dood.. zag ik een trap..die bovenaan veel licht uitstraalde: wat symbolisch haar weg naar Huis liet zien en haar transformatie en heling… Sommigen zoals jouw moeder vinden heling aan het eind van hun leven en anderen na hun sterven…
Bij het contact met jouw moeder nu viel me de stilte en vrede op..de leegte..de afwezigheid van de pijnlichamen van het ego… en een groot contrast met hoe het voor haar sterven was… in jouw boek ervoer ik sterk jouw liefde voor haar en jouw betrokkenheid… Je zou jouw moeders wijze van langzaam heengaan, kunnen zien als een uitnodiging om aan alles in jouzelf erkenning te geven, het te zien en te doorvoelen… zodat je vol-ledig deel uitmaakt van de levensstroom en je aan jezelf gesmolten bent en ervan in zekere zin onthecht bent geraakt…
Hopelijk is dit voldoende antwoord op jouw vraag…
Hartegroet,
Martien”
