Om verre reizen te maken, hoef ik niet ver te reizen. En in tegenstelling tot eerder ga ik niet ergens heen of uit mijn lichaam, maar blijf ik in mijn lichaam bij mezelf…en is dat dus mijn bron…
Als ik mijn ogen dichtdoe, ontsluit zich voor mijn ogen een universum in onvoorstelbare beelden die ik nooit eerder zag en waar ik benamingen als bizar….bossen….gruwelijk….liefdevol…aan kan geven..
Ontelbaar qua beelden (met overeenkomstige emoties en ervaringen) en benamingen. Van deze kwaliteit maak ik ook gebruik als ik me verbind met overledenen.
Onlangs dacht ik…dan kan ik mij ook met God verbinden…zij het met schroom en voorzichtigheid…want het is nogal wat…..in gesprek gaan met God…vind ik…
Mijn eerste zinnen gingen gemakkelijk…en waren meer een vraag of een uitnodiging tot gesprek….”Mag ik met U in gesprek gaan? Mag ik U wat vragen stellen?…
ik voelde me onnozel en onhandig in mijn woordkeus al was dat misschien niet terecht… Hij zei “ja dat mag Martien” in mijn innerlijke oren…en tegelijkertijd was er dat immense Licht en die onnavolgbare Liefde die mij vervulden en omringden…..enigszins vergelijkbaar met wat ik ervoer toen ik mij verbond met de stervende moeder van een lieve vriendin van mij (zie mijn vorige post) maar toch heel anders…..er zijn geen woorden die dat adequaat beschrijven…de tranen rolden over mijn wangen zoals ook weer tijdens het schrijven nu…
Ik nam voorzichtig een aanloop om mijn eerste vraag te stellen… maar kwam niet verder dan “Ik…” en weer moest ik huilen en ook nu bleven de tranen stromen…een eindeloze stroom….
Het leek of ik smolt…..en ook het woordje “ik” van mijn eerste vraag leek weg te smelten als ijs…het gaf me een gevoel van overal en nergens te zijn en van een zo onwaarschijnlijk Thuis zijn…..onbeschrijfelijk liefdevol….in stilte….en vrede…
Dit was dus mijn gesprek met God…..alleen dat ene woordje “Ik…”
Het antwoord zonder woorden was overrompelend, onbeschrijfelijk en totaal vervullend.. ik weet even niet meer wat ik hierop zeggen kan…..dan dat ik me heel rijk en dankbaar voel….
